Mijn eendagsfamilie
Door Wiebe van der Hoeven
Na een korte strandwandeling zijn we met zijn zessen op een houten bank beland.
Vanaf deze plek is het puur genieten, een strakblauwe lucht met uitzicht op de zee.
Het weer is echt fantastisch, er staat bijna geen wind en in de schaduw van de strandtent is het goed uit te houden.
Mijn moeder zit naast me, het is een kleine vrouw met een aanstekelijke rust in zich .
Aan de andere zijde is mijn stiefzus in gesprek met mijn vader, mijn jongere zus fungeerd als lummel tussen die twee.
Dat ze zich op hun gemak voelen is wel duidelijk , hun houding spreekt boekdelen.
Bij mij voelt deze hele situatie aan als een enorm cadeau, een cadeau van een dag.
Je verwijderd s'ochtens het pakpapier en hoepla... daar staat je nieuwe familie voor vandaag!
Ze zijn allemaal blij, goed gehumeurd en hebben je een heel leven te vertellen.
Deze dag kan dus niet meer stuk...
Een gezinsproject
Ik ben beland in een project van kunstenaar Anique Weve.
Een rare gewaarwording want Weve steld met vreemden een gezin samen.
Vervolgens gaat dat gezin onder het mom van een feestelijke gebeurtenis een dagje uit.
Het avontuur begint met een treinvertraging en mijn nieuwe familie moest deze ene dag nog op me wachten ook, goeie start!
De kennismaking loopt op rolletjes, moeder Johanna(47) en vader Rene(56) met zoon Wiebe(26) en dochter Anique(25). Verder is dochter Renate(30) uit het vorige huwelijk van Rene met haar dochter Inez (4) van de partij.
Daar loop ik dan als sociale held met mijn hupplende nieuwe zusje aan de hand over het Lange Voorhout richting station. Een rol als acteur is mij niet weggelegd , zelfs niet voor een dag. In de gesprekken probeer ik de belevenissen van mijn alledaagse leven zo om te zetten dat acteren niet echt meer nodig is. Dit is wat we overigens allemaal doen, en langzaam komen we los. Juist doordat ik mezelf realiseer dat dit allemaal voor een dag is en je niet te maken hebt met een blijvend terugkerende familie, reageer je wat openhartiger en kritischer.
Naarmate de dag vorderd onstaan er leuke en openhartige gesprekken. Handig ook om dit met vreemden te delen die niets van je weten en ook weer verleden tijd zullen zijn. Je kunt ze hele persoonlijke dingen vertellen zonder concequenties voor later. Zelf voel ik me bijna schuldig naar mijn eigen familie, zo vaak zie ik ze niet als ik ze spreek blijft het vaak oppervlakkiger dan met deze vreemde eendagsvrienden. Eendagsvrienden ja, zo kijk ik naar ze terug en vreemd zijn ze ook niet meer. Het gevoel van een familieband heb ik niet gekregen, maar dat van een vriendschap des te meer. Een mooie welbewuste vriendschap die een dag duurde. Pas later realiseer je hoe mooi het moment was, een moment waarop je een dag met vreemden, vrienden bent geworden op een houten bank aan het strand.
|